Her geçen gün dostlarımızdan birilerinin vefat haberi geliyor.. Şu fani dünyadan göçüp gidenler arkalarından güzel anılar bırakarak gidiyorlar..
Kimler bırakıp gitmedi ki.. Ne çınarlarımız vardı altında hepimizin büyük bir zevkle ve bizi gölgesinden çıkarmadığı ne çınarlar… O çınarlar ki tasarruf ve teveccühleri ile nice gönülleri fethetmiş nice açılmamış kapıları açmışlar..
Hayatta iken kıymetini bilemediğimiz insanlar göçüp gidince ancak değeri anlaşılıyor ama ne fayda elimizden kaçıp gittikten sonra.
Bir büyüğümden duyduğum "iyi insanlar iyi atlara binip giderler" sözünü her vefat eden dostumuzun ardından hatırlıyorum..
Belki de ölüm bazıları için kurtuluş olmuştur. Kimbilir günahlarının kefareti için, belki de Cennet'teki derecelerinin âli olması için çektikleri onca eziyet, hastalık ve zilletten sonra gözlerini yumunca derin bir ohhh çekerek Hak'ka doğru yürümenin verdiği zevk ile kabirlerinde cennet hayatı yaşarlar…
Bu fani dünya kimselere kalmadı.. İlah'lık iddiasında bulunan ve cehennemin en hırçın olan yerlerine gidecek olan Nemrut ve Ebu Cehil gibi kafirlerin en azılılarına bile kalmadı...
Allah'ın birçok sevgilisi ile ilk insan Hazret-i Adem'den Hazret-i İbrahim'e, ateşe ve rüzgara hükümdar olan Hazret-i Süleyman gibi birçok peygamber de Hak ateşi ile yanıp göçenlerden bazıları…
Uğruna kainatın yaratıldığı.. uğruna anaların babaların feda edildiği Peygamber Efendimiz'de göçüp gitti.. Bizi yetim bırakıp giderken bile hala ümmetim, ümmetim derken gözlerinden yaşlar akıyordu.
Peygamber Efendimiz vefat etmeden az önce eşi Hz. Ayşe'nin dizine uzandı ve mübarek başını Hz. Ayşe'nin çenesiyle göğsü arasına yasladı. Misvak istedi. Takatsiz olmasına rağmen, zaten inci tanesi gibi olan dişlerini temizledi. Mahşuk Aşığının huzuruna tertemiz gitmek istiyordu.
Bir ara kapı çalındı. Kapıdaki Hazret-i Cebrail'di. Selam verdi. Peygamberlik görevinin sona erdiğini söyledi. Ardından, kapıda bekleyen bir misafir daha olduğunu ve eğer izin verirse ancak içeri girebileceğini söyledi. Hazret-i Muhammed o kim diye sordu. Cebrail'de, ölüm meleği Azrail dedi.Hazret-i Muhammed, gelebilir, ben hazırım ruhumu alabilir cevabını verdi. Şahadet parmağını yukarı kaldırdı; Allahu Teala'ya gittiğini söyleyerek ruhunu teslim etti. Hazreti Ayşe seslendi, cevap alamadı. Ciğerleri yanan ve acısını içine gömen Hazret-i Ayşe annemiz Peygamber Efendimizin mübarek gözünden bir damla yaşın yanağına süzüldüğünü gördü.
Hani büyük Üstad Necip Fazıl Kısakürek'in dediği gibi:
Ölüm güzel şey budur perde ardından haber,
Hiç güzel olmasaydı ölürmüydü Peygaber…
inan@saatlimaarif.com
|
